miércoles, 30 de mayo de 2012

Seguimos celebrando el ascenso

Después de una juerga de tomo y lomo en el Playa Club con los directivos y jugadores que acabó el lunes a las ocho de la mañana ayer tocó la de las peñas... ¡Seguimos celebrando!

¡¡¡FORZA DEPOR!!!



lunes, 28 de mayo de 2012

El Depor es de Primera

Los deportivistas necesitábamos volver a sonreír.

Qué grande eres, Depor, que apareces en los momentos tristes para hacernos ser felices.

Somos de Primera, nunca hemos dejado de serlo.

RC Deportivo, campeón de Segunda División 2011/2012... Directo a Primera por la puerta grande

domingo, 27 de mayo de 2012

Querido Profesor:

Acabo de llegar de Santiago. Salió un día tristón, con mucha agua, buena para nuestros ríos. Con una enchoupada pescadora como no podía ser de otra forma.
Miguel y yo, que nos damos abrazos alegres todos los días que acaban en 's' y los fines de semana, nos los hemos dado muy fuertes, pero jodidos, mas de los que reconfortan cuando estás muy flojo. Andamos así, pero como dice Zulu, es lo normal.
Todo ha sido rápido y ya estarás pescando. Cuando salgas del río lee mi carta, una más, porque lo que no voy a hacer es dejar de escribirte, ni decirte adiós. Me niego, y el de Catoira también. Y ya sabes cómo se pone de recio con algunas cosas.
Tu Trueiro está de luto pero ha crecido contigo y es responsable. Tú le enseñaste. Él seguirá siendo tu voz en los ríos. Por eso no voy a despedirme, sólo a decirte que aquí estaremos, y si estamos, está Moralejo.
Me he tomado la libertad de hablar con Carballo. Él te enseñará las mejores posturas de los nuevos ríos que conocerás, y Tino y Vicente te pondrán una gameliña xeitosa para que navegues por la ría y te hartes de pescar fanecas, de momentos como los inigualables que pasamos haciendo virtud de cada trocito de experiencia.
Tenemos un montón de proyectos y estarás en todos ellos.
Como con Carballiño, cuando lance, en cada río, en cada envite, lanzarás tú.
Hablamos mañana.
Alberto.

sábado, 26 de mayo de 2012

Falleció Juan José Moralejo



Tanatorio de Boisaca, en Santiago. 26 de mayo.
Descanse en paz.

martes, 22 de mayo de 2012

Salmón de Miguel Álvarez en el Eo



Maestro pescador y maestro ganchero, Pepe Pérez Molejón.

A pescar a Beche ¿por qué no sin muerte en Abegondo?


Crónica y noticia del encuentro de periodistas que en Beche, Abegondo, Sada, Betanzos, As Mariñas, pescaron, disfrutaron y establecieron las bases de la Declaración de Pesca Sostenible que se presentará dentro de unas jornadas. 

 Participantes en el encuentro de periodistas durante la jornada de pesca del sábado.
 Disfrutando de una buena comida

 Arriba, Guy Roques y Juan Delibes, por mi parte, no es mi barriga, son las muchas cajas de moscas.

Presentación de las jornadas

Pasen y Beche!

I encuentro de Prensa especializada en las tierras mariñanas de Abegondo

Durante el pasado fin de semana se celebró el Primer Encuentro de Prensa de Pesca en Beche, Abegondo, As Mariñas. Una de las decisiones, tras recuperar el embalse de manera eficiente y efectiva, fue ponerlo en valor, dar a conocer su patrimonio y varios periodistas nos dimos cita en Sada, cuartel general, para hacer de Abegondo nuestro patio de operaciones pescantinas, con un amplio abanico de oferta gastronómica que los compañeros que llegaron desde toda España valoraron de manera altamente satisfactoria.
Además los invitados conocieron otros embalses como Cecebre y vieron las múltiples posibilidades que en materia pesquera posee, amén de ambiental.
Una de las iniciativas ha sido repoblar Beche y se está pescando bien. Particularmente a todos os digo, más o menos amigos, más o menos conocidos, que deberíamos aprovechar la oportunidad para ir a Beche, pescar haciendo captura y suelta, sin muerte, y hacer del escenario un lugar fantástico para conservar las truchas. Habrá muchos pescadores que se lleven los peces. Me parece bien y es legal, pero yo les digo que sabe mejor una de la piscifactoría de Ribeira de Piquín, de las que me comí hace unos días en A Pontenova, y que las de Beche deberían ser sólo para pescar y hacer amigos por la ribera, paseando y lanzando, o merendando con la familia.
Después de haberlas pescado, y bien, durante todo el sábado y haberlas devuelto con acierto, en la mañana del domingo ni una sola flotaba sobre Beche. La leyenda de 'e que morren' está desmontada hace años.
En estas jornadas, además y como siempre, hemos hecho nuevos amigos. Es curioso hacerlos tan cerca de casa, donde se supone has de conocer a casi todo el mundo, pero el mundo de cerca también es muy grande.
Me he encontrado a mucha buena gente en Abegondo, donde mi 'glorioso' RC Deportivo tiene casa de campo. (La verdad es que gracias a él también paso mi buen tiempo pegadito al Barcés).
Es el primer encuentro de prensa al que asisto tan cerca de casa, o en casa, por eso para mí fue distinto. Es necesario atender a los compañeros que vienen de fuera. Nobleza obliga, y nos hemos esforzado. Creo que todo ha salido bien y es tiempo de reflexión.
Estamos elaborando, precisamente, una "Declaración de Abegondo-As Mariñas sobre la conservación de recursos y la pesca sostenible" que presentaremos a través de la FAPE, pero Abegondo ha despegado en materia de pesca y toma altura para empezar a volar hacia un destino que se antoja ilusionante e interesante.
Conocía a su alcalde, José Antonio Santiso Miramontes, ya desde hace bastantes años. Valoro mucho a la gente que no cambia. Sigue igual, y eso hoy en día es complicado, pues los vaivenes de la vida política pueden hacer variar los rumbos. El de este hombre siempre fue Abegondo y las tierras mariñanas, es evidente, y su proa no varía al viento. Desde sus múltiples cargos, consellería incluida, siempre vuelve y permanece en casa. Y ahora tiene 20 más de bagaje... Como decía meu tío "estás no mellor" y eso, unido al carácter propio (único e irrepetible, ¡grande Pepe!) hizo que los participantes alucinasen con el alcalde. El propio Guy Roques lo valoró conmigo y en privado. Estaba encantado con el trato recibido, al igual que Juan Delibes y demás participantes. A buen seguro que en Madrid, Barcelona, Albacete, París y hasta en Lugo y Padrón estos días se está contando un chiste suyo.
No conocía, sin embargo, a Gustavo Quindimil, y me he llevado una gratísima sorpresa. Es un hombre responsable en materia ambiental. Quiere que el verde de Abegondo sea el más verde y que el aire de Beche sea el más respirable, y lo quiere para el disfrute de los suyos, invitando a todos a que 'pasen y Beche'. Además y, como no podía ser de otra forma, tiene familia pescadora. Por eso apostó por este encuentro.
Junto con Cristina y todos los técnicos y colaboradores, se desvivieron por el encuentro. Lo mismo que Julio desde el Consorcio. Hay sabia nueva y se nota. Santiso se ha rodeado de un equipo muy majo, que transmite buenas vibraciones y, sobre todo, que está bien formado y capacitado.
Una de las sorpresas que me llevé tiene también nombre y cargo. Ernesto. El alcalde de Sada.
Es un hombre joven y sabe de quién aprender. Pasamos una agradable velada con él por la perla mariñana y la verdad es que sus ideas para el pueblo son geniales a la par que complicadas y costosas pero, como dice Guy, hay que tener proyectos... ilusiones. Me llevo una grata impresión, sobre todo, del buen trato entre alcaldes. As Mariñas es una especie de gran familia.
Siempre nos dicen, al ver los múltiples actos del grupo (Trueiro, Artesáns, Máster de Campeones Miguelpesca, etc.), 'moito vos gusta daros abrazos'. Pues sí. Por eso debió ser tan rápida la simbiosis desde que el viernes llegamos a Abegondo. Una repoblación perfecta. No se nota qué trucha es de aquí o de allí.
Miguel Piñeiro fue como el pegamento. No hubo que romper el hielo que el de Catoira lo derrite a dos kilómetros. ¡Talento! Y justo antes de dar un pregón en A Estrada que os invito a leer en www.miguelpesca.com. Junto con Joaquín y Javi, y todos los compañeros, un servidor fue muy feliz viendo como Beche, precioso y coqueto, daba truchas a grandes y a pequeños.
Me ha reconfortado muchísimo a nivel personal porque, para mí, es como si fuese 'mi' encuentro de prensa, donde se juega la imagen de mi tierra, y me gusta que mis compañeros se marchen de Galicia satisfechos, al igual que cuando se celebraba el Pesca Press de Castilla y León le gustaba que lo mismo ocurriese a los periodistas de esta tierra con nosotros.
El Golfo Ártabro, donde desemboca mi Mandeo, al que llegaron los romanos, siendo bien recibidos -por cierto-, necesita la unión entre vecinos, entre ayuntamientos, como todo el país, máxime en tiempos de austeridad. El otro 50% de Alberto Torres (el que no narra las loas y victorias del glorioso en su camino al ascenso) escribe de pesca y gestión de pesca con el mismo corazón, decisión y espíritu constructivo y no puedo menos que deciros, a todos los que estáis haciendo posibles las iniciativas pesqueras, presentes y de futuro, como vehículo para la educación ambiental ¡ánimo!
Vamos en el mismo barco por las aguas de As Mariñas.

Pasen y Beche!






Nota de prensa, 

Trueiro-Abegondo/Sada

Primer encuentro de periodistas de toda España en la Laguna de Beche, Abegondo, As Mariña.

El Consocio das Mariñas, con el Ayuntamiento de Abegondo a la cabeza, convocó a un selecto grupo de periodistas de toda España para dar a conocer las prestaciones de la coqueta laguna de Beche en el concello Abegondés.La idea nació con la intención de dar a conocer Beche y divulgar los valores sociales y deportivos de la pesca.El encuentro tuvo lugar los días 18, 19 y 20 de mayo.Los participantes se alojaron en el Hotel Marina Sada con excelentes vistas a la ría.Juan Delibes (Digital +), Enrique Aguado (Trofeo Pesca), Lorenzo Matías (Promecal), Francisco Javier Martínez (La Tribuna de Albacete), Agustí Albiol (Natura Tv) y Guy Roques (el Mosquero andante), entre otros, fueron invitados a realizar un banco de pruebas en la laguna a fin de establecer las bases para conseguir la catalogación de coto de pesca y poner en valor este escenario natural.A estas alturas se baraja la posibilidad de solicitar tramo intensivo con pesca durante todo el año y se va a estudiar la posibilidad de compaginar la pesca sin muerte con un régimen extractivo en base a posibles tramos dentro de la propia laguna.Otro proyecto del que se habló es el de orientar las actividades de la laguna a niños, mayores y discapacitados y dotarla de accesos y pasarelas adecuadas para ello. Además, se trabajó en la posible puesta en marcha de una Escuela de Pesca con talleres de montaje, clinics de lance y otras actividades propias del sector y de la actividad de la pesca.El Encuentro de Prensa de Beche fue un componente más de un fin de semana auténticamente intenso en trabajo y actividades.Durante el primer día, el viernes, se realizó la presentación en la Casa do Concello de Abegondo. Posteriormente se inauguraron las obras de adecuación del entorno natural de la lagoa de Beche.Gustavo Quindimil, Concelleiro de Medio Ambiente de Abegondo ejerció de anfitrión en la comida.Ya por la tarde se desarrolló la jornada técnica “Turismo e xestión dos recursos hídricos na área metropolitana de A Coruña” en el Restaurante El Pantano de Abegondo con asistencia de numerosos técnicos y especialistas.A última hora del día se presentaron los libros “Tertulias de Pescadores” de Guy Roques” y “Cousas da Mosca. Diccionario do mosqueiro” de Torres, Seijas y Piñeiro. Se proyectó, al final, el documental “Los salmones del Ulla”.El sábado, a primera hora, el protagonismo fue para Beche en una jornada completa de pesca técnica.Tras el alto para comer en la Casa de Turismo Rural As Veigas de Sarandós (Abegondo) a base de productos de la tierra y de la comarca se cenó en La Vega, en Betanzos, con otra demostración de productos autóctonos.En la jornada dominical se repitió la pesca en el lago coruñés.La comida de clausura tuvo lugar en el Mesón Nordeste de Sada con productos de la ría como “a xiba” o los mejillones de Lorbé.Antes de emprender camino, los periodistas cerraron la “Declaración de Abegondo sobre conservación y recursos piscícolas” que será difundida a través de la FAPE.El próximo evento de Abegondo en relación a pesca sostenible y medioambiente será el fin de semana del 2 y 3 de junio, con el encuentro de Artesáns da pesca y pescadores.



lunes, 14 de mayo de 2012

domingo, 6 de mayo de 2012

Leiro. Leiriño. Leiro.

Hoxe falei coa miña xente.
Fíxome moita ilusión.
Xa me tarda.
Eu acabaréi vivindo en Leiro.
Ao tempo...


Polo tanto cumpre dicir, música do Vicente Vidal, coro e 'orchressstra', adianteee!!! Meus:

Teño un recuncho de terra
que me aquela cada día.
Cos bicos do Mar de Arousa
co ventiño na noitiña.

Unha gamela que brinca
cando o ar e mais mareiro.
E unha xentiña que agarda
coma o porto ó mariñeiro.

Vexo Rial dende o alto
¡Coma ver o mundo enteiro!
E as estreliñas de Rianxo
dinme que xa estou en Leiro.

Leiro, Leiro
levo no meu corazón.
Un anaquiño de ría
un pedaciño de amor.

Leiro, Leiro
lévote no corazón.
Prendido na miña ialma
Leiro, Leiriño, Leiro.

Teño unha Virxe do Carme
vai conosco toda a vida.
Como a nosa Guadalupe,
como A Miña Moreniña.

Un cabazo de queimada
cando a tarde vai moi fría.
E no Vicente Vidal
unha boa Romaría.


Vexo Rial dende o alto
¡Coma ver o mundo enteiro!
E as estreliñas de Rianxo
dinme que xa estou en Leiro.

Leiro, Leiro
levo no meu corazón.
Un anaquiño de ría
un pedaciño de amor.

Leiro, Leiro
lévote no corazón.
Prendido na miña ialma
Leiro, Leiriño, Leiro.


Con respeto, gratitude e o cariño dun fillo 'adotivo' de Abuín.
De Abuín de Leiro.
O pobo con mellor número de persoas por metro cadrado.

jueves, 3 de mayo de 2012

MARC PETITJEAN EN RHODANI A CORUÑA

http://www.miguelpesca.com/especiales%20petitjean2012%202.htm

MANIFESTO DO CPXG NO DÍA DA LIBERDADE DE PRENSA


Cando vivir significa tomar partido

[03/05/2012] Nunca imaxinei que chegaría un día en que os xornalistas tivesemos que tomar partido, dar un paso adiante e significarnos para salvar a profesión da deterioración á que está sometida nos últimos anos.
A maioría de nós non temos esa vocación, pero resistímonos a ser vítimas da apatía, da indiferenza. As circunstancias obrígannos. O xornalismo encamíñase cara á súa autodestrución e chegou o momento de reaccionar antes de que o último de nós asine a carta de defunción, apague a luz e peche a porta.

Nos últimos catro anos perdéronse máis de 6.000 empregos na profesión, pecháronse 52 medios de comunicación e abríronse 23 Expedientes de Regulación de Emprego (ERE), segundo os datos da Federación de Asociaciones de Periodistas de España (FAPE). Cada ano licéncianse 3.000 xornalistas. Só 500 conseguen traballar. Cada día que pasa destrúense 15 postos de traballo nos medios de comunicación. Tapamos a hemorraxia coas nosas mans, coñecedores de que pouco podemos facer ante a avalancha de malas novas que está por vir. Somos os principias prexudicados polo peche de empresas, polos despedimentos masivos, pola precarización das condicións laborais e salariais e pola perda alarmante de recursos para desenvolver o noso traballo, sen obviar que moitos dos responsables destas decisións son tamén xornalistas. Vítimas e verdugos.

Estou convencido de que ningún compañeiro se fixo xornalista para participar do actual estado da profesión. Eu, polo menos, non. Case todos temos unha idea do oficio que se dá de bruces contra a realidade e fainos caer vítimas da desilusión e a desmotivación, a perdición dunha carreira. A crise, que moitos usan como escusa, debilita o noso dereito a exercer a profesión con dignidade e arruína o dereito dos cidadáns a unha información veraz, plural e rigorosa.

Por todo isto, e porque é o momento perfecto para que os lobos salten sobre as súas presas e consigan sometelas e volvelas dóciles e submisas, chegou o tempo de significarse e dar a cara por unha profesión que tanto nos ofrece e que tan necesaria é.

Por un xornalismo forte e orgulloso de seu que sirva de freo ao control que exercen os poderes político e económico e que fiscalice con rigor as actuacións dun e doutro.

Por un xornalismo responsable que non consinta roldas de prensa sen preguntas.

Por un xornalismo de calidade que non abuse nin de bolseiros sen salario, ou contratados por un soldo indigno, nin de compañeiros con pouca experiencia. Que sexan xornalistas quen organicen as redaccións, non as xerencias nin os departamentos de recursos humanos das empresas, que descoñecen as verdadeiras necesidades profesionais.

Por un xornalismo, en definitiva, que non se vexa obrigado a saír á rúa cada 3 de maio para espantar as pantasmas.

Din que sen xornalistas non hai xornalismo. E engaden que sen xornalismo, non hai democracia. Eu matizo. A democracia está a salvo, pero, invocando a Gramsci, se non reaccionamos, será unha democracia de cidadáns (xornalistas) indiferentes, que abdican de tomar partido, de significarse. De vivir.

Alfonso Hermida, xornalista

Aviso a los pescadores del Mandeo

No se puede pescar robaliza entre Betanzos y el Campo de Os Caneiros

Como sabéis, desde el Campo de Os Caneiros hasta Betanzos es tramo libre, debajo del coto de Chelo.
En este tramo, según la orden de vedas, no se puede pescar robaliza, ni con cebo vivo, ya que es agua salmonera. La guardería está avisando durante estos días, con la confirmación de Monelos de que no se pueden sacar lubinas, ni con artificiales por ser río ni con cebo vivo por zona de salmón. Después de los avisos comenzarán las multas. Los guardas están haciendo un trabajo impecable, porque avisan cuando podrían ya empapelar al personal, que no ha leído la orden de vedas, o simplemente 'le tira del aire'.
Avisados estáis.

miércoles, 2 de mayo de 2012

A Pontenova, capital da troita

Anduvimos por A Pontenova, representando al Trueiro y acompañando a Miguel Piñeiro, amigo, compañero... Bueno, ya sabéis que más que todo eso. Le fue concedida la 'Troita de Ouro' y leyó el pregón de unas fiestas en la que lo pasamos macanudamente. Las fotos que fueron entrando durante el lunes y martes son, evidentemente, desde el móvil y a pie de acto, como las del Mandeo. Ahora, ya en A Coruña y antes de regresar a A Pontenova y a San Tirso, previo paso por el Bierzo, podremos explayarnos más en el blog, como con los salmones del Mandeo, gentileza de Carlos Serantes, uno de los mejores guarda que he conocido en los últimos años.
Pero vamos con A Pontenova. Unas fotos y un pregón de recomendable lectura gentileza de Taracho y todos los amigos del CIT de A Pontenova, que hacen una fiesta de moito carallo.





PREGÓN da XXXIV FESTA DA TROITA

Miguel Piñeiro

A PONTENOVA

30 de abril de 2012



Sr. Alcalde, Sr. Presidente do Centro de Iniciativas Turísticas, Autoridades, Señoras, Señores, queridos troiteiros; boas tardes.

Suceder, no cometido de pregoar a Festa da Troita, ao meu entrañable amigo e compañeiro de pesca Pepe Casal é todo un luxo e unha responsabilidade, porque Pepe é un dos pescadores e dos xestores de pesca que máis saben desto en Galicia, pero recibida a chamada do Centro de Iniciativas Turísticas para pedir a miña colaboración, enchéuseme o peito de orgullo e o corazón de gratitude por reparardes neste humilde compoñedor de palabras para o cometido que nos ocupa.

A Festa da Troita da Pontenova é, sen ningún xénero de dúbidas, e que me perdoen en Pontecaldelas, a exaltación troiteira máis importante de Galicia. A Festa da Troita é un selo de autenticidade, un garante para esta vila e unha referencia para os troiteiros de toda Galicia.

Dende o a primeira edición, en 1.978, foi atesourando un rango de seu ata ser declarada Competición de Interese Deportivo Nacional pola Asemblea da Federación Nacional de Pesca e, en 1.999, Festa de Interese Turístico.

Certamente, gañar o Concurso do Salmón do Ulla, como fixen hai tres anos, é unha das maiores glorias de pesca que se poden acadar en Galicia, pero tamén debo dicir que pregoar a Festa da Troita da Pontenova éncheme de orgullo troiteiro agora que xas sobrepasei os cincuenta.

Por iso, e porque a idade e o paso dos anos van marcando a túa vida, veño á Pontenova enchido de cultura ribereña. Veño a unha terra marcada polas augas do Eo e o Rodil, fonte de saúde e verxel natural que marcan o ritmo a cotío nesta comarca e foron guieiro de todo un tempo pasado esplendoroso.

Desde a Serra do Miradoiro, a máis de mil metros de altitude, aos regos que se unen en Fonteo, van as augas do Eo collendo corpo para que logo do seu paso pola Vila, cheguen mansamente ao Espazo Natural Protexido que é o esteiro no Cantábrico.

Nestes case 80 km de trazado sinuoso, marcando a fronteira natural entre Galicia e Asturias, o Eo atravesa o corazón vital desta Vila á que lle dá carácter.

O río é fonte de saúde. O Eo é a arteria principal e motor desta comarca. A cultura da pesca ten senlleiros alicerces nestas terras.

O Eo e o salmón, por nome e tradición, acaparan todo o interese e, ás veces, deixan en segundo plano a un todo un señor río, con todos os garantes, como é o magnífico Rodil, extraordinario para unha culleriña á besta ou para unha mosca bailando no Chao do Pousadoiro, na Ribeira de Piquín.

Cando pesquei por primeira vez en Vilarmide, acertei a saber das posibilidades dun tramo alto, o que se chama un río de montaña, onde as troitas están resabidas, onde un anzol do 0,12 te afasta do fracaso do 0,16. Aquela primeira vez pescara cando as pintonas receosas polas frías augas do inicio de temporada piden mosca nazarena, cardeal, falanxista, marrón tabaco, e por suposto a efectividade de todo tipo de montaxes en negro.

Estaba afeito a pescar no meu Ulla, un mar cheo de ríos onde te podes permitir lanzar sen miramentos, e cheguei a Vilarmide, onde pescar cun sedal superior ao 0,14 é toda unha temeridade sobre todo en anos coma este no que a seca marca o xeito de pescar.

O meu lembrado amigo Rafael del Pozo estaba namorado das augas desta terra. El estaba afeito a facer programas sobre barbos e carpas, pero cando viña a Galicia tiña troitas, reos e salmóns.

A cultura salmoneira de Galicia, con permiso da Estrada, ten un referente na Pontenova. O Eo, autorizado polo Pai Miño e o meu Ulla, segue sendo un punto de encontro para milleiros de pescadores que buscan o rei do río nuns coutos deseñados pola nai natureza para esparexemento dos humanos.

Hai agora un ano, na Feira do Salmón de Cornellana, comentáballe ao meu amigo Juan Delibes que Galicia tiña que ser obxectivo directo de moitos máis documentais de televisión porque seguimos estando moi afastados de Madrid. En efecto, un documental gravado no Eo non debe diferir moito en beleza a outro realizado en Alaska ou Islandia.

Os Lotes da Pontenova, en especial o 2 e o 3, cos pozos de Pena de Vides, Penouta, Caramocho e Fernando gañaron moitas “muescas” de agradecemento nos mangos de moitas canas galegas e foráneas, e seguen sendo unha luxuria salmoneira para as canas máis selectas e, a pesar dos problemas dos últimos anos e da baixada en capturas, A Pontenova segue marcando o paso salmoneiro dun río que compartimos co Principado.

O meu amigo Demetrio Louzao moito me ten falado do Eo. Eu sempre pensei que este home en vez de sangue nas veas tiña auga do río. Moito lle quere ao Eo, tanto, que sempre argumenta o que noutros lugares é lenda ribeireña pero que na Pontenova foi realidade: que os mineiros -cando as minas estaban en plena explotación- esixían aos hoteis onde se hospedaban que só lles serviran salmón unha ou dúas veces á semana como máximo.

E se a troita ten protagonistas, o salmón non é menos. Que me dicides do meu amigo Ramón Castro, Mundito, pescador que no tempo de veda está na consulta...

Foi Mundito un privilexiado que puido establecer na Pontenova a súa vida para estar máis preto do Eo e dos salmóns.

En efecto, A Pontenova ten algo especial. Lembro perfectamente a primeira vez que vin aquí, hai 21 anos, e desde aquela veño regularmente tres ou catro veces cada ano en función do resultado obtido no sorteo dos permisos. Incluso, o meu amigo o prestixioso xornalista Alberto Torres ten instaurada a Semana Memuera no Eo como cita obrigada cada ano.

Queridos pescadores, festeiros e romeiros, vou concluíndo.

Debo facer mención á gastronomía. Non é a troita un prato que destaque de seu. O seu sabor debe ser potenciado con touciño ou xamón. Xa dicía Álvaro Cunqueiro en A Cociña Galega que as troitas grandes no son as máis saborosas limitando unha talla que hoxe sería ilegal, día que “unha troita de dez centímetros está moi ben“.

Non serei eu quen aconselle medidas de troitas, so debo indicar que unha troita de cando en vez senta ben e que unha troitada ao ano sempre é sinónimo de harmonía e parladoiro.

Por último. Un pobo nunca debe esquecer as súas orixes e debe premiar a aqueles que se teñan distinguido en acelerar o proceso de evolución a través dos anos.

O traballo desenvolvido polo Centro de Iniciativas Turísticas da Pontenova, con Conchita García con máis de vinte anos de dedicación, posteriormente con María Ángeles Yáñez, e na actualidade con Francisco Javier Rois, Taracho, deben ser agasallados co agradecemento dun pobo e dunha Vila que sabe recoñecer o labor ben feito.

Ten a Festa da Troita da Pontenova motivos sobrados para que esteades orgullosos dela. E un pobo que se respecta debe facer os honores a aqueles que se teñan destacado na posta en marcha de iniciativas que redunden en beneficio da propia Vila. Por iso quixera ter unha lembranza emocionada para o meu amigo Enrique Fernández, un dos grandes impulsores deste evento.

O pregoeiro do ano pasado, Pepe Casal, facía fincapé nos problemas que ten a pintona no mundo actual coa man do home como brazo executor de circunstancias que condicionan á troitas e ríos. Eu quero ser máis positivo e pensar que a Directiva Marco da Auga, da Unión Europea, sexa quen de obrigarnos a ter limpos ríos e rías conseguindo que o futuro que nos agarda pase por troitas, reos e salmóns a fartar.

Hoxe, desde aquí, o paraninfo troiteiro do interior da Mariña Oriental, para que me escoiten os veciños de Bogo, Conforto, A Pontenova, San Xoan de Rececende e Santo Estevo, Vilaboa, Vilameá, Vilaodriz, Vilaouruz, Vilarmide e Xudán, ata Vegadeo, á Costa da Morte, ás Rías Baixas, á cidade das Burgas e a outros puntos deste País, berremos que A Pontenova está de festa.

Comamos, bebamos e bailemos con moderación pero coa forza daqueles que se senten orgullosos de seren felices na Pontenova.

Feliz Festa da Troita.

Los salmones del Mandeo

No se recuerda que se pescaran cuatro salmones en el día de inicio de la temporada del salmón en el Mandeo en los últimos tiempos.
1º .- Peso: 6,300 / Longitud Furcal: 85 cm / Hora de captura: 7.45 / Concello: Coirós / Cebo: Cucharilla

2º.- Peso: 6,000 / Longitud Furcal: 86 cm / Hora de captura: 8.00 / Concello: Paderne / Cebo: Rapala

3º.- Peso: 5,500 / Longitud Furcal: 82 cm / Hora de captura: 7.40 / Concello: Coirós / Cebo: Cucharilla

4º.- Peso: 4,100 / Longitud Furcal: 73 cm / Hora de captura: 9.30 / Concello: Paderne / Cebo: Cucharilla

Estuvo clavado el quinto por la tarde, que no salió de milagro. Todos por debajo del Zarzo.

IMPRESIONANTE MANDEO







martes, 1 de mayo de 2012

Menudas troitas que da o Eo


Festa da troita da Pontenova

As fermosas troitas do Eo donaránse ao asilo de Ribadeo.


Mandeo. Van cuatro

6.5, 6, 5.5 y 4.1 kilos